ซอสหอยนางรมตราเเม่ครัว ซอสที่เกิดจากของเหลือขาย เเต่สร้างรายได้พันล้าน

หนึ่งในภาพจำของใครหลายคนที่มีต่อโลโก้สินค้า เชื่อว่าคนจำนวนไม่น้อยต้องตอบว่าเป็นภาพของหญิงวัยกลางคน ผู้สวมเสื้อสีแดง ผ้ากันเปื้อนขาวบนหน้าขวดซอสหอยนางรม

เเต่น้อยคนจะรู้ว่า ผู้หญิงท่านนั้นมีชื่อว่า คุณแม่ง้วย กาญจนวิสิษฐผล ผู้เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เกิด สินค้าตราเเม่ครัว ที่คนรู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง

ย้อนกลับไป ในจังหวัดชลบุรี ครอบครัวกาญจนวิสิษฐผล ประกอบอาชีพที่สืบทอดกันมาตั้งเเต่บรรพบุรุษ คือ ร้านขายอาหารทะเลแห้ง และหอยนางรมสด

เมื่อขายของทะเลไม่หมดก็ต้องนำไปดอง เเต่บางครั้งก็เหลือเยอะจนไม่สามารถจัดการดองได้หมด คุณสถิตย์ กาญจนวิสิษฐผล บิดาของคุณเศรษฐี กาญจนวิสิษฐผล ประธานกรรมการบริษัท ตราแม่ครัว จำกัด ผู้บริหารรุ่นที่สอง ก็ได้ผุดไอเดียสุดบรรเจิด

เศรษฐี กาญจนวิสิษฐผล ประธานกรรมการบริษัท ตราแม่ครัว จำกัด ผู้บริหารรุ่นที่สอง

โดยการนำหอยนางรมมาดัดแปลงเป็นเครื่องปรุงเหมือนซีอิ๊ว จากนั้นก็พัฒนาสูตรมาอย่างต่อเนื่อง จนกลายมาเป็นซอสหอยนางรมที่เรารู้จักกันในปัจจุบัน และถือเป็นเจ้าเเรกของเมืองไทยด้วย

แค่อยากถนอมอาหาร แต่ได้สินค้ามาวางขายเพิ่ม

จากที่ต้องการเพียงถนอมอาหาร แต่กลับได้สินค้าใหม่มาขายเพิ่ม จนต้องเเบ่งพื้นที่สำหรับแกะหอยนางรมสดกันไว้สำหรับเป็นพื้นที่ปรุงซอสเพิ่มเติม

ในตอนเเรกซอสหอยนางรมยังเป็นเครื่องปรุงที่ใหม่มาก ยังไม่เป็นที่รู้จักในวงกว้าง ช่วงแรกที่เปิดขายเริ่มจากส่งให้ร้านอาหารของคนรู้จักในละเเวกใกล้เคียงก่อน จึงค่อยขยับกระจายสินค้าไปเรื่อย ๆ จนเมื่อหม่อมราชวงศ์ถนัดศรี สวัสดิวัตน์ นำซอสหอยนางรมไปเขียนลงในหนังสือ ‘ฟ้าเมืองไทย’ ให้ พร้อมกับมอบเครื่องหมายเชลล์ชวนชิม สินค้าก็เป็นที่รู้จักแพร่หลายทันที

โลโก้ในตำนานสุดคลาสสิก ที่เกิดจากเเม่กำลังทำกับข้าว

ภายหลังตั้งโรงงานในปี 2519 เพื่อผลิตซอสหอยนางรมขายอย่างเป็นทางการ ส่งจำหน่ายผ่านตัวแทน จึงต้องคิดหาเครื่องหมายการค้าให้ผลิตภัณฑ์ โดยตั้งใจให้สื่อถึงจุดมุ่งหมายที่ต้องการสร้างผลิตภัณฑ์ให้เป็นเครื่องปรุงสำหรับเเม่ครัวไทย

เมื่อคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ตกลงกันอย่างเรียบง่ายว่า จะใช้ภาพของคุณเเม่ง้วย กาญจนวิสิษฐผล ที่กำลังทำอาหารขายอยู่หน้าร้าน สวมเสื้อสีแดง ทับด้วยผ้ากันเปื้อนขาว ท่าทางกำลังทำอาหารอย่างคล่องเเคล่ว ที่เราเห็นจนชินตานับมาเเต่นั้น

โลโก้ตราเเม่ครัวที่คนไทยคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ขยายกิจการแบบอนุรักษนิยม

ต่อมาในปี 2525 ได้ก่อตั้งบริษัทจำหน่ายผลิตภัณฑ์อย่างเป็นทางการ ในชื่อ บริษัทจิ้วฮวด จำกัด และบริษัทชลบุรี ตราแม่ครัว ฉลากทอง จำกัด ภายใต้ชื่อผลิตภันฑ์ ตราแม่ครัว, ตราฉลากทอง และ ตราแม่ครัวฉลากทอง

และผลิตสินค้าอื่นที่นอกเหนือจากซอสหอยนางรม อาทิ ซอสพริก ซอสปรุงรส แป้งทอดกรอบ น้ำส้มสายชู รวมทั้งได้ขยายกิจการเปิดโรงงานทำน้ำปลาและซีอิ๊วขาวเพิ่มด้วย

สินค้าตราแม่ครัว, ตราฉลากทอง และ ตราแม่ครัวฉลากทอง

แม้จะกระจายสินค้าส่งออกขายในแถบยุโรป สหรัฐอเมริกา ตะวันออกกลาง และเอเชีย แต่ไม่มีตัวแทนจำหน่าย ซื้อขายแบบเจ้าต่อเจ้า คิดเงินบาทที่หน้าท่าก่อนจัดส่งไปต่างประเทศ

ปัจจุบันบริษัทมีทายาทรุ่นที่สามเข้ามาช่วยดูเเล คือ คุณอัศวินต์ กาญจนวิสิษฐผล นั่งตำแหน่งที่ปรึกษาประธานกรรมการ และผู้จัดการโรงงาน บริษัท จิ้วฮวด จำกัด และบริษัท ตราเเม่ครัว จำกัด

มูลค่าตลาดซอสหอยกว่า 4,000 ล้าน

ตลาดซอสเเละเครื่องปรุงรส มูลค่ารวมในปี 63 อยู่ที่ 40,000 ล้านบาท เเบ่งเป็นซอสหอยนางรมประมาณ 4,000 ล้าน โดยมี ซอสหอยนางรมตราเเม่ครัว เป็นผู้นำตลาด

เคยสงสัยไหมว่า ทำไมเอ่ยถึงผงชูรส ก็นึกถึง “อายิโนะโมะโต๊ะ” คิดถึงผงปรุงอาหาร ก็นึกถึง “คนอร์” พูดถึง ซอสหอยนางรม ก็นึกถึง ซอสหอยนางรมที่มีรูปผู้หญิงชุดแดงอยู่หน้าขวด

เห็นได้จากเวลาซื้อสินค้า เรามักจะไว้ใจแบรนด์ที่เราได้ยินชื่อหรือเห็นหน้าค่าตาบ่อย

เรื่องนี้สะท้อนให้เห็นว่า ในโลกธุรกิจนอกจากให้ความสำคัญกับสินค้าเเล้ว การพาชื่อหรือภาพจำของเเบรนด์เข้าถึงผู้บริโภคให้มากที่สุด ไม่ว่าจะด้วยการโฆษณาหรือสร้างความน่าจดจำบางอย่าง คืออีกสิ่งที่ละเลยไม่ได้

เมื่อชื่อหรือโลโก้แบรนด์ผ่านหูผ่านตาคนได้มาก การจดจำเเละความรู้สึกคุ้นเคยก็จะตามมา และเมื่อผู้บริโภคนึกถึงสินค้าประเภทนั้น ๆ ก็จะนึกถึงผลิตภัณฑ์ของเราขึ้นมาด้วย ช่วยเพิ่มโอกาสในการขาย สร้างเเบรนด์ให้กลายเป็นเจ้าใหญ่ในตลาด คู่เเข่งใหม่จะเข้ามาชิงส่วนเเบ่งก็ทำได้ยาก